Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009
Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009
Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009
Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009
Το Κάστρο της Χίου
>Βόρεια του λιμανιού της Χίου βρίσκεται το Κάστρο της πόλης (περίπου 400 μέτρα) το οποίο διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη μεσαιωνικά και σύγχρονη ιστορία του νησιού ως κέντρο πολιτικής και στρατιωτικής ζωής.
Η αυθεντική βυζαντινή κατασκευή (9ος και 10ος αιώνας) ενσωματώθηκε μέσα στο μετέπειτα γενοβέζικο κάστρο, όπου λάμβαναν χώρα οι νευραλγικές λειτουργίες του διοικητικού κέντρου της Οι φάσεις του κτιρίου κάθε ενός κατακτητή από το 14ο έως τον 18ο αιώνα είναι προφανείς στη σημερινή μορφή του κάστρου και δείχνουν την φροντίδα που λήφθηκε στην οχύρωση της πλευράς του αντικρίζει την ενδοχώρα. Όμως, οι βομβαρδισμοί του 1828, οι σεισμοί του 1881 και η καταστροφή του λιμανιού έχουν μεταβάλλει το περίγραμμά του. Σύμφωνα με πληροφορίες νοταριακών εγγράφων το κάστρο ήταν έδρα της Διοίκησης του Καστελάνου και του Λατίνου επισκόπου. Όμως μέχρι σήμερα παραμένουν αταύτιστες οι θέσεις των εκκλησιών καθώς και των αρχοντικών του Κάστρου που προκαλούσαν το θαυμασμό των περιηγητών. Στη διάρκεια της τουρκικής κατοχής το κάστρο κατοικήθηκε αποκλειστικά από Τούρκους και Εβραίους και μετά τη μικρασιατική καταστροφή από πρόσφυγες. Την κύρια είσοδο του Κάστρου αποτελεί η μνημειώδης Νότια Πύλη (Porta Maggiore) πάνω από την τάφρο η οποία προστατεύεται από έναν κυκλικό πύργο στα δεξιά και διακοσμείται με παραστάσεις, γείσο και συμμετρικά πτερύγια. Μια μεγάλη επιγραφή με το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου και το όνομα του δόγη Silvestro Valerio, που δύσκολα διακρίνεται σήμερα, μετά από τη σφυροκόπησή της από τους Τούρκους, δηλώνει την προσπάθεια των Βενετών για τη μετασκευή της πύλης, μετά το 1694. Μετά την καμαροσκέπαστη Στοά που ακολουθεί προβάλλει το παλάτι του Ιουστινιάνι, ενδιαφέρον κτίριο του 15ου αιώνα, που αναστηλώθηκε τελευταία και χρησιμοποιείται ως εκθεσιακός χώρος παλαιοχριστιανικών ψηφιδωτών, Βυζαντινών τοιχογραφιών, μεταβυζαντινών εικόνων και ξυλόγλυπτων. Στον ίδιο χώρο βρίσκεται και η «σκοτεινή φυλακή» στην οποία κλείστηκαν 70 προύχοντες της Χίου μαζί με τον μητροπολίτη Πλάτωνα, πριν απαγχονιστούν στις 23 Απριλίου του 1822. Το μνημείο είναι μια τετράγωνη αίθουσα , στεγασμένη με τέσσερα οξυκόρυφα σταυροθόλια. Στο χώρο του έχουν ταφεί διάφοροι επώνυμοι Τούρκοι στη διάρκεια 1822-1890.
Το πιο σημαντικό ταφικό μνημείο που έχει ιδιαίτερη σημασία για την ιστορία της Χίου είναι αυτό του Καρά Αλή, Καπουδάν Πασά του τουρκικού στόλου, που σκοτώθηκε κατά την ανατίναξη της ναυαρχίδας «Μπουρλότα Σαϊμάζ» από το ηρωικό ψαριανό Κωνσταντίνο Κανάρη στις 6-7 Ιουνίου 1822. Ο τάφος έχει τη μορή πολυτελούς μαρμάρινης σαρκοφάγου με δύο στήλες στα άκρα της και κοσμείται με φυτικά μοτίβα, χαρακτηριστικά του τουρκικού μπαρόκ, ενώ το εγκωμιαστικό επίγραμμα του Ποιητή Φουρουγή καλύπτει τη μια στήλη. Στον κεντρικό δρόμο του Κάστρου υψώνεται το τέμενος Μπαϊρακλή Τζαμί κι ο ναός του Αγίου Γεωργίου (άλλοτε Εσκί Τζαμί). Συνεχίζοντας την πορεία του ο περιηγητής συναντά ένα συγκρότημα τουρκικών λουτρών του 18ου αιώνα με σφαιρικούς θόλους, στη βόρεια γωνία του οχυρού, καθώς και τον κυκλικό πύργο του ΖΕΝΟ με την αμυντική του δομή που αποτελεί οικοδομική φάση των Βενετών στα 1694. Το θαλάσσιο τείχος σε ερειπώδη κατάσταση διατηρεί στοιχεία της Γενουάτικης περιόδου.
Την είσοδο προς το λιμάνι της Χίου έλεγχε παλαιότερα το μικρό οχυρό Μπούρτζι που σήμερα δεν σώζεται. Άλλα αξιοθέατα του Κάστρου αποτελούν η Κρύα Βρύση, μια ημιυπόγεια δεξαμενή με βυζαντινές φάσεις κι ο Τουρκικός Πύργος, Κούλες, κτισμένος εξ` ολοκλήρου από αρχαίο οικοδομικό υλικό.
Οι εναλλαγές των πουριών των Θυμιανών με τις γκρίζες πέτρες της Φώκαιας και το διάφορο οικοδομικό υλικό προσδίδουν στο φρούριο μια ιδιαίτερη οπτική εικόνα που μπορεί να δει κανείς από τη δυτική πλευρά του. Οι θυρεοί της Γένουας και των Ιουστινιάνι διατηρούνται ακόμα στη θέση τους στον πύργο 3 καθώς και η χρονολογία 1425. Ο πύργος 4 με την πολυγωνική δομή του επισκευάστηκε από τους Τούρκους το 1848 κι από το ΥΠ.ΠΟ στη δεκαετία του 1970
Η αυθεντική βυζαντινή κατασκευή (9ος και 10ος αιώνας) ενσωματώθηκε μέσα στο μετέπειτα γενοβέζικο κάστρο, όπου λάμβαναν χώρα οι νευραλγικές λειτουργίες του διοικητικού κέντρου της Οι φάσεις του κτιρίου κάθε ενός κατακτητή από το 14ο έως τον 18ο αιώνα είναι προφανείς στη σημερινή μορφή του κάστρου και δείχνουν την φροντίδα που λήφθηκε στην οχύρωση της πλευράς του αντικρίζει την ενδοχώρα. Όμως, οι βομβαρδισμοί του 1828, οι σεισμοί του 1881 και η καταστροφή του λιμανιού έχουν μεταβάλλει το περίγραμμά του. Σύμφωνα με πληροφορίες νοταριακών εγγράφων το κάστρο ήταν έδρα της Διοίκησης του Καστελάνου και του Λατίνου επισκόπου. Όμως μέχρι σήμερα παραμένουν αταύτιστες οι θέσεις των εκκλησιών καθώς και των αρχοντικών του Κάστρου που προκαλούσαν το θαυμασμό των περιηγητών. Στη διάρκεια της τουρκικής κατοχής το κάστρο κατοικήθηκε αποκλειστικά από Τούρκους και Εβραίους και μετά τη μικρασιατική καταστροφή από πρόσφυγες. Την κύρια είσοδο του Κάστρου αποτελεί η μνημειώδης Νότια Πύλη (Porta Maggiore) πάνω από την τάφρο η οποία προστατεύεται από έναν κυκλικό πύργο στα δεξιά και διακοσμείται με παραστάσεις, γείσο και συμμετρικά πτερύγια. Μια μεγάλη επιγραφή με το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου και το όνομα του δόγη Silvestro Valerio, που δύσκολα διακρίνεται σήμερα, μετά από τη σφυροκόπησή της από τους Τούρκους, δηλώνει την προσπάθεια των Βενετών για τη μετασκευή της πύλης, μετά το 1694. Μετά την καμαροσκέπαστη Στοά που ακολουθεί προβάλλει το παλάτι του Ιουστινιάνι, ενδιαφέρον κτίριο του 15ου αιώνα, που αναστηλώθηκε τελευταία και χρησιμοποιείται ως εκθεσιακός χώρος παλαιοχριστιανικών ψηφιδωτών, Βυζαντινών τοιχογραφιών, μεταβυζαντινών εικόνων και ξυλόγλυπτων. Στον ίδιο χώρο βρίσκεται και η «σκοτεινή φυλακή» στην οποία κλείστηκαν 70 προύχοντες της Χίου μαζί με τον μητροπολίτη Πλάτωνα, πριν απαγχονιστούν στις 23 Απριλίου του 1822. Το μνημείο είναι μια τετράγωνη αίθουσα , στεγασμένη με τέσσερα οξυκόρυφα σταυροθόλια. Στο χώρο του έχουν ταφεί διάφοροι επώνυμοι Τούρκοι στη διάρκεια 1822-1890.
Το πιο σημαντικό ταφικό μνημείο που έχει ιδιαίτερη σημασία για την ιστορία της Χίου είναι αυτό του Καρά Αλή, Καπουδάν Πασά του τουρκικού στόλου, που σκοτώθηκε κατά την ανατίναξη της ναυαρχίδας «Μπουρλότα Σαϊμάζ» από το ηρωικό ψαριανό Κωνσταντίνο Κανάρη στις 6-7 Ιουνίου 1822. Ο τάφος έχει τη μορή πολυτελούς μαρμάρινης σαρκοφάγου με δύο στήλες στα άκρα της και κοσμείται με φυτικά μοτίβα, χαρακτηριστικά του τουρκικού μπαρόκ, ενώ το εγκωμιαστικό επίγραμμα του Ποιητή Φουρουγή καλύπτει τη μια στήλη. Στον κεντρικό δρόμο του Κάστρου υψώνεται το τέμενος Μπαϊρακλή Τζαμί κι ο ναός του Αγίου Γεωργίου (άλλοτε Εσκί Τζαμί). Συνεχίζοντας την πορεία του ο περιηγητής συναντά ένα συγκρότημα τουρκικών λουτρών του 18ου αιώνα με σφαιρικούς θόλους, στη βόρεια γωνία του οχυρού, καθώς και τον κυκλικό πύργο του ΖΕΝΟ με την αμυντική του δομή που αποτελεί οικοδομική φάση των Βενετών στα 1694. Το θαλάσσιο τείχος σε ερειπώδη κατάσταση διατηρεί στοιχεία της Γενουάτικης περιόδου.
Την είσοδο προς το λιμάνι της Χίου έλεγχε παλαιότερα το μικρό οχυρό Μπούρτζι που σήμερα δεν σώζεται. Άλλα αξιοθέατα του Κάστρου αποτελούν η Κρύα Βρύση, μια ημιυπόγεια δεξαμενή με βυζαντινές φάσεις κι ο Τουρκικός Πύργος, Κούλες, κτισμένος εξ` ολοκλήρου από αρχαίο οικοδομικό υλικό.
Οι εναλλαγές των πουριών των Θυμιανών με τις γκρίζες πέτρες της Φώκαιας και το διάφορο οικοδομικό υλικό προσδίδουν στο φρούριο μια ιδιαίτερη οπτική εικόνα που μπορεί να δει κανείς από τη δυτική πλευρά του. Οι θυρεοί της Γένουας και των Ιουστινιάνι διατηρούνται ακόμα στη θέση τους στον πύργο 3 καθώς και η χρονολογία 1425. Ο πύργος 4 με την πολυγωνική δομή του επισκευάστηκε από τους Τούρκους το 1848 κι από το ΥΠ.ΠΟ στη δεκαετία του 1970
Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009
Συνταγές της Χίου
Ρεβιθοκεφτέδες
Υλικά: Ρεβίθια, ρίγανη, πιπέρι, αλάτι, μαϊντανό, κρομμύδι, αυγό, φρυγανιές είτε αλεύρι.
Εκτέλεση: Βρέχομε σε χλιαρό νερό τα ρεβίθια αποβραδύς. Την επόμενη μέρα τα βράζομε και τα στραγγίζομε σε τρυπητό.
Έπειτα τα χτυπάμε στο γουδί. Τα βάζομε σε γαβάθα με το κρομμύδι (μπορεί να είναι καβουρδισμένο λίγο), τη ρίγανη, το πιπέρι, το αλάτι, το μαϊντανό και το αυγό. Τα ζυμώνομε, τα αλευρώνομε (με αλεύρι, είτε φρυγανιά) και αφού τα πλάσουμε σε κεφτεδάκια, τα τηγανίζουμε σε καυτό λάδι. Όταν ροδίσουν είναι έτοιμα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)